คิว: ช่วย! แม่สามีของฉัน, ผู้ซึ่งข้าพเจ้ารักและมีความสัมพันธ์อันดีด้วยอย่างแท้จริง, อยากให้คู่หมั้นของฉันและฉันเชิญครอบครัวของเธอทั้งหมดมาร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำซ้อมของเรา.
เราได้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนจะได้รับเชิญไปงานแต่งงาน (200 คน!) และกำลังมีกิจกรรมเพิ่มเติมอีกสองกิจกรรมในสุดสัปดาห์นั้นซึ่งเปิดให้ทุกคนเข้าชม. ฉันกับคู่หมั้นอยากทานอาหารเย็นแบบซ้อมที่ใกล้ชิดกว่านี้, ปิกนิกแบบสบาย ๆ ในที่พักพร้อมเกมสนามหญ้า, และรถขายอาหาร, แต่ยังมีรายชื่อแขกอยู่ที่ 80 เพื่อที่เราจะได้รวมพี่น้องของเธอทั้งหมด, ลูก ๆ ของพวกเขา, และลูกหลาน.
ฉันมาจากสิ่งเล็กๆ, ครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์และแขกของฉันส่วนใหญ่เป็นเพื่อนสนิทไม่ใช่ครอบครัว. อัตราส่วนอาหารเย็นซ้อมเรียบร้อยแล้ว 50 จากฝั่งเจ้าบ่าวและ 30 จากของฉัน. ฉันโอเคกับเรื่องนั้นและเข้าใจว่าเขามีครอบครัวใหญ่ และอยากจะรวมคนที่ได้รับเชิญด้วย. แต่ถ้าเราไปตามความหวังของแม่เขา, จะมี 100 ผู้คนที่ "ปิกนิกแบบสบาย ๆ " และเท่านั้น 30 ในนั้นจะเป็นครอบครัวและเพื่อนของฉัน. ฉันไม่รู้สึกว่ามันจำเป็นต้องเป็นคู่ที่ตรงกัน, แต่ฉันก็ไม่อยากรู้สึกเหมือนกำลังไปร่วมงานรวมญาติของพวกเขาด้วย. มันควรจะเกี่ยวกับคู่หมั้นของฉันและฉันในฐานะคู่รัก, ไม่ใช่พวกเขาในฐานะครอบครัว.
ฉันตระหนักได้เมื่อวานนี้ว่าแม่ของเขาอยู่ภายใต้ความกดดันมากมายจากแม่ของเธอเอง, ที่ไม่ต้องการให้พี่น้องและลูกๆ หลานๆ ของเธอขุ่นเคืองเพราะพวกเขาถูกกีดกัน. “คนอื่นๆ” ในครอบครัวทานอาหารเย็นแบบซ้อมร่วมกัน. เราเป็นลูกพี่ลูกน้องคนสุดท้ายของเขาที่จะแต่งงาน, ตอนนี้ทุกคนมีคู่สมรสแล้วและบางคนก็มีลูกหลายคน. มีคนมากกว่าที่ฉันคิดไว้มากว่าเธอเข้าใจ. เรายังกำลังจะแต่งงานกันในแคลิฟอร์เนียซึ่งมีราคาแพงกว่าบางรัฐทางตะวันออกเฉียงใต้ที่พวกเขาอาศัยอยู่.
คู่หมั้นก็คิดแบบเดียวกับฉันและให้การสนับสนุนเป็นอย่างดี. แต่ตอนนี้แม่ของเขากำลังพูดถึงการจ่ายเงินหลายพันดอลลาร์เพื่อเช่าพื้นที่จัดงานเพิ่มเติมเพื่อให้สมาชิกครอบครัวคนอื่นๆ เหล่านี้มีที่ไหนสักแห่งในคืนก่อนงานแต่งงาน, ด้วยความตั้งใจให้เราแวะมาทักทายหลังซ้อมมื้อเย็น. มันดูเหมือนไร้สาระสำหรับฉัน. พ่อแม่ของเขาให้ของขวัญเราหลายพันดอลลาร์สำหรับงานแต่งงาน, และถึงแม้จะ “ไม่ได้ผูกมัด” เมื่อมอบให้เราก็ตาม, ฉันรู้สึกผูกพันที่จะต้องพิจารณาความปรารถนาของพวกเขาเมื่อใช้เงินในการวางแผนงานแต่งงาน. ฉันยังอยากให้พวกเขามีความสุขและรู้สึกดีกับงานแต่งงานด้วย, และไม่อยากทำให้แม่ของเขาขายหน้าต่อหน้าครอบครัว.
ถอนหายใจ. ฉันจะทำอย่างไร?!
—นิรนาม
A: คุณคงรู้อยู่แล้วว่าฉันจะเริ่มพูดอะไร… แต่ฉันจะพูดต่อไป. นี่คืองานแต่งงานของคุณ, และคุณและคู่หมั้นของคุณได้รับอนุญาตให้จัดการสิ่งต่าง ๆ ด้วยวิธีใดก็ตามที่ทำให้คุณรู้สึกดีที่สุด. ซึ่งรวมถึงการจัดกิจกรรมต่างๆ ตลอดสุดสัปดาห์งานแต่งงานของคุณด้วยรายชื่อแขกและขอบเขตที่แตกต่างกัน. ฉันยังจะชี้ให้เห็นว่าคุณไม่โดดเดี่ยวในความรู้สึกนี้. เป็นเรื่องยากมากที่จะมั่นใจในตัวเลือกงานแต่งงาน เมื่อมีความคิดเห็นมากมาย (และบ่อยครั้งมีเงินทุน) ที่เกี่ยวข้อง.
ตอนนี้, ความเห็นส่วนตัวของฉัน… ฉันไม่อยากฟังดูรุนแรงเกินไปที่นี่, ยกโทษให้ฉันด้วย… อะไรคือความแตกต่างระหว่าง 80 คนและ 100 คน? ฉันหมายถึง…นั่นคือ 20 มีคนพิเศษที่จะสร้างหรือทำลายบรรยากาศส่วนตัวที่คุณตั้งเป้าไว้? ยังคงเป็นเพียงครึ่งหนึ่งของจำนวนที่คุณคาดหวังไว้สำหรับวันแต่งงานนั่นเอง, เลยคิดว่ามันคงจะรู้สึกอบอุ่นขึ้นอีกหน่อย. ฉันจะซื่อสัตย์, นั่นสำหรับฉัน 80 แขกไม่ได้รู้สึก 'สนิทสนม' เลย... ชอบ, นั่นไม่ใช่คำที่ฉันเลือก. ดังนั้นการเพิ่มบางอย่างดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องใหญ่. แต่ฉันก็ให้เกียรติคุณเช่นกัน, และเมื่อเปรียบเทียบกับ 200 คน, มันเป็นอย่างแน่นอน มากกว่า ใกล้ชิด.
ด้วย, ในฐานะคนที่มาจากครอบครัวเล็ก ๆ ที่ไม่สมบูรณ์และแต่งงานกันเป็นครอบครัวที่ใหญ่ขึ้นและเหนียวแน่นมากขึ้น… เมื่อมาถึงชีวิต (และของชำร่วยงานแต่งงาน), ฉันเลือกที่จะพึ่งพาครอบครัวที่ฉันเลือกและได้รับมา. ฉันเข้าใจมุมมองของคุณโดยสิ้นเชิง, และฉันรู้ว่าความรู้สึกไม่สมดุลของตัวเลขอาจเป็นเรื่องแปลกได้, แต่ฉันขอแนะนำให้คุณลองมองส่วนดีของการแต่งงานเป็นครอบครัวที่ต้องการรวมตัวอยู่รอบ ๆ คุณเพื่อเฉลิมฉลอง. พยายามละทิ้งความปรารถนาที่จะ 'แม้แต่ตาชั่ง' เมื่อพูดถึงจำนวนครอบครัว/แขกที่จะอยู่กับคุณในช่วงสุดสัปดาห์นั้นในช่วงเวลาใดก็ตาม. ตราบใดที่คุณและคู่หมั้นของคุณต่างก็มีคนที่สำคัญกับคุณมากที่สุดอยู่กับคุณ, นั่นคือสิ่งที่สำคัญจริงๆ. และอย่างที่คุณพูด, คงจะรู้สึกแย่มากถ้าทำให้ MIL ใหม่ของคุณรู้สึกแย่หรือใช้เงินจำนวนมากในการเลี้ยงดูครอบครัวแยกกัน.
การวางแผนงานแต่งงานเต็มไปด้วยทางเลือกที่ยากและการสนทนาที่ยากลำบาก. ในที่สุด, คุณและคู่หมั้นของคุณที่ต้องรู้สึกดีกับที่ที่คุณไปถึง, ดังนั้นใช้เวลาในการพูดคุยกันและตัดสินใจเลือกที่เหมาะกับคุณทั้งสอง.
ขอให้โชคดี!
เอ็กซ์โอ,
อลิสสา
คุณคิดอย่างไร, เอ.พี.ดับบลิว? คุณจะเชิญคนพิเศษมางานปาร์ตี้ไหม? คุณจะยึดติดกับแผนของคุณและปล่อยให้แม่สามีทำทุกอย่างที่เธอต้องการแยกกันหรือไม่? คุณจะจัดการกับบทสนทนาและความยากลำบากเหล่านี้อย่างไรเมื่อต้องพยายามทำให้ทุกคนพอใจโดยไม่ต้องพยายามทำให้ทุกคนพอใจ?